Porozmawiajmy o dukanie…

Myślę, że jako weteranka diety Dukana (zaczęłam ją stosować dwa i pół roku temu), mogę się pokusić o kilka słów komentarza praktyka, a nie teoretyka zagadnienia. Oczywiście, każdy zaraz myśli: O dukanie? To co na tym zdjęciu robią te ogórki, rukola, cukinia, rzodkiew daikon? Przecież dieta Dukana to mięcho, białko i jaja!

I  to jest pierwsza obiegowa, a zarazem nieprawdziwa informacja o tej diecie. Tylko kilka pierwszych dni, faza uderzeniowa, narzuca ścisły celibat warzywny. Gdy przechodzimy do fazy drugiej rozbrat z warzywami czeka nas co drugi dzień, albo co dwa dni, albo co trzy dni – w zależności od tego, jaką opcję wybierzemy. A tak między nami, kto by narzekał na taki celibat?

Nie będę tu powtarzać zasad diety Dukana, co drugi portal o odchudzaniu opisuje ją, czasem z sympatią, czasem z lękiem, czasem z przymrużeniem oka. Z wartych polecenia wymienię tylko stronę forum diety Dukana. Tam zresztą stawiałam swoje pierwsze kroki.

W tym wpisie chciałam tylko opisać korzyści, jakie mój organizm odniósł w wyniku stosowania diety:

• schudłam 23 kilo (taki cel sobie postawiłam, a już sama świadomość realizacji postawionego celu to korzyść)
• lekarz odstawił mi leki na nadciśnienie (wróciłam do ciśnienia z lat młodości, poniżej 120/60)
• po raz pierwszy od wielu, wielu lat po wakacjach nie muszę leczyć kolan
• mam znakomitą kondycję rowerową – rower z górki zjeżdża trochę wolniej (mniejsza masa), ale za to znacznie poprawiłam średnią szybkość jazdy (pow. 20 km/h) i dystans (było do 30 km, jest między 30 a 60 km)
• mogę sobie pozwolić na niewielkie podbieżki (do 4 km, truchcikiem, na więcej nie pozwalają mi zmiany w kolanach, które powstały w czasach, gdy byłam znacznie cięższa i nawet dwa kilometry biegiem były zbyt wygórowanym celem).

Nie piszę o takich oczywistościach jak luksus kupowania ubrań czy butów (tak, stopy też chudną), przyjemność pozowania do fotografii (no, może pojechałam po bandzie, ale jednak…), a wreszcie fakt, że młodzież przestała mi ustępować miejsce w środkach transportu, co może zasmuciłoby osobę bardziej leciwą, ale dla kobiety trochę ponad półwiecznej było jednak przykrym doznaniem.

Moje 23 kilo schudłam w rok, stosując dietę Dukana dość rygorystycznie, ale jak widać miałam sporo do zgubienia, więc trzeba było zakasać rękawy. Przez 10 miesięcy nie miałam w ustach trzech rzeczy: masła, chleba i cukru. Tak bardzo odzwyczaiłam się od zwykłego (znaczy z mąki) pieczywa, że teraz, kiedy mogę już jeść prawie wszystko, nadal piekę sobie otrębowe chlebki, które po prostu są dobre. Masło używam tylko do gotowania, nadal odruchowo wybieram produkty chude, jedząc kurczaka, zdejmuję skórkę, a od szynki odkrawam tłuszcz. Dwa razy pomyślę, nim zjem coś słodkiego. Po prostu pewne rzeczy przestały mi smakować, a inne powodują zapalanie światełka ostrzegawczego w mózgu.

Dieta Dukana to dieta przewidziana na długi okres – nie chodzi tu o spektakularne schudnięcie w miesiąc, ale o wyrobienie pewnych nawyków. Pod tym względem dieta Dukana jest o niebo lepsza od kopenhaskiej. Ta druga zakłada, że schudniemy ile trzeba, a potem “będziemy stosować dietę lekkostrawną i niskokaloryczną”. Ale my nie będziemy, bo po osiągnięciu celu wrócimy do normalnego jedzenia, oczywiście nie od razu, ale powoli, do tego wszystkiego, co lubiliśmy przed stosowaniem diety, a co doprowadziło nas do punktu, w którym powiedzieliśmy sobie: “O raju, muszę schudnąć”.

Dieta Dukana w gruncie rzeczy przypomina trochę filozofię leczenia alkoholików. W chwili, gdy alkoholik przestaje pić, nie jest wyleczony – jest NIEPIJĄCYM alkoholikiem. Póki pamięta o tym, że jest alkoholikiem – i nie pije – może żyć normalnie, funkcjonuje w rodzinie i społeczeństwie. Kiedy zapomina, choroba wraca, z efektem alkoholowego jojo.

A więc, czy schudliśmy dzięki diecie Dukana, czy kopenhaskiej, czy Cambridge, czy wreszcie swojskiej diecie ŻP (żryj połowę), musimy zawsze pamiętać: jesteśmy SZCZUPŁYMI grubasami i póki o tym pamiętamy, jesteśmy szczupli i funkcjonujemy bez problemów. Jeśli zapomnimy – przestaniemy przestrzegać zasad, które umożliwiły nam schudnięcie – zaczniemy tyć.

Nie znaczy to oczywiście, że mamy do końca życia się odchudzać i chudnąć, odstawić na bok różne epikurejskie przyjemności, które sprawiają, że życie jest wesołe i piękne. Zwykle wystarczy tylko zachować najważniejsze elementy naszej diety. Które? I tu właśnie widać przewagę diety Dukana: po roku powolnego chudnięcia (I i II faza) i po wielu miesiącach utrwalania dobrych nawyków (III faza) wiesz dobrze, czego już nie lubisz (bo zmienił ci się smak) i na co możesz sobie pozwolić do końca życia ( czyli w fazie IV), bo jednak nie jesteś całkiem WYLECZONY. A faza czwarta to właśnie stan bycia szczupłym grubasem, stan w którym jestem obecnie.  Jak dla mnie - stan niemal błogosławiony.

[W następnym poście z serii “O dukanie” będzie o silnej woli.]